Home / Przeczytaj  / Mamy w sobie coś, co jest nie z tego świata. O. Tomasz Gałuszka OP

Mamy w sobie coś, co jest nie z tego świata. O. Tomasz Gałuszka OP

Kiedy wiemy już, że Bóg jest, podtrzymuje i tym wszystkim rządzi i że każdą rzecz, która jest na świecie prowadzi w swoim celu i do spełnienia, do doskonałości, to można sobie zadać pytanie: czy rzeczywiście na tym się kończy? Czy rzeczywiście my i np. pieski nasze kochane, uzyskamy doskonałość w tym świecie? I św. Tomasz powie: nie, ponieważ wśród tych wszystkich stworzeń, którymi Bóg kieruje i o to dba, jest jedno stworzenie, którego Bóg zapragnął dla siebie samego, to człowiek – przypomina o. Tomasz Gałuszka OP w SalveNET.

 

Pamiętaj, nie pochodzisz z tego świata

 

Każdy z nas ma w sobie pragnienie poznawania, prawdy i miłości. Nic na świecie nie sprawi, że człowiek stanie się pełny prawdy i miłości. I dlatego też św. Tomasz mówi, że w człowieku jest dusza rozumna, w której jest odbicie Syna, który jest logosem i prawdą. I jest odbicie Ducha Świętego, który jest miłością. I te dwa odbicia, tego wewnętrznego życia Boga samego, są w każdym człowieku. Bez względu na to czy wierzy, czy nie wierzy. Dlatego też człowiek jest postawiony na granicy dwóch światów. Z jednej strony jesteśmy jak najbardziej częścią tej natury, nasze ciała są złożone z różnych związków i materii, natomiast każdy z nas ma równocześnie coś takiego, co jest kompletnie nie z tego świata. To nasza dusza rozumna, która spełnienie może znaleźć tylko w swoim źródle.

 

Bóg przegląda się w człowieku i marzy o człowieku

 

Trzeba sobie jasno uświadomić, że to jest wielki dar, który człowiek otrzymał. Bóg w nas odcisnął własny obraz swojego wewnętrznego życia trynitarnego. Równocześnie człowiek nigdy nie znajdzie swojej doskonałości w tym świecie, ponieważ nie z tego świata pochodzi. Dlatego w każdym z nas, jak jesteśmy tutaj na ziemi, to ogromne pragnienie będzie. I to jest rzecz, która nas wyróżnia.

Kiedy człowiek został stworzony, znalazł się w raju, to wtedy też, mówi się, że człowiek przebywał w stanie pierwotnej doskonałości, sprawiedliwości i żył w łasce. Łaska ta sprawiała, że człowiek mógł spokojnie patrzeć na Boga i przyjmował piękno Boga w siebie samego. Świecił blaskiem samego Boga, miał w sobie jasność, która wydarzała się przez łaskę. Dzięki łasce człowiek mógł patrzeć na Boga, być blisko Niego, być z Nim w kontakcie przy równoczesnym zachowaniu wolności Boga, jak i wolności  człowieka.

 

 

Podziel się:

Kontynuując przeglądanie strony zgadzasz się na instalację plików cookies na swoim urządzeniu więcej

The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.

Close