Czerpał z życia pełnymi garściami. Imprezy, alkohol, pieniądze. Szukał szczęścia w doczesności i wciąż chciał więcej. Z drugiej strony pojawiało się poczucie pustki, braku. Gdy rozpoczął wołanie o pomoc do Boga, nie spodziewał się, że w życiu doświadczy tylu cudów i łaski. Wojtek przyznaje, że na odzew Bożej Opatrzności musiał chwilę poczekać, ale jak już otrzymał dary, to w pełnej obfitości. Dziś Wojtek cieszy się spokojem serca w przyjaźni z Panem Bogiem.

Kasia Supeł-Zaboklicka: Podczas naszej dzisiejszej rozmowy zapytam o cuda: o te duże i o te małe. Wojtek, co to są cuda?

Wojtek: Nie zastanawiając się jakoś nad tym, mogę tak powiedzieć, że w moim życiu jest to przejaw obecności i mocy Bożej w działaniu oraz w życiu. Zawsze za tym idzie coś niesamowitego, coś, co zmienia rzeczywistość i w tym jest dobro. Myślę, że spotkanie z Panem Bogiem mogę nazwać cudem. Wszystko zmieniło się w 2017 roku po takich doświadczeniach, po wędrówce w moim życiu, gdzie nie byłem szybszy, mogę powiedzieć, od Pana Boga. Po prostu, cały czas uciekałem przed Jego mądrością. Szybszy byłem w tym, że biegłem za światem na maksa i wybierałem tę część mojego życia, która dawała mi chwilowe spełnienie, jakąś radość, pozorne szczęście. Korzystałem z tego życia na pełnej petardzie, od imprezy do imprezy, poprzez alkohol, zabawę w jakimś klubie ze znajomymi. To mi dawało radość. Może nie wyglądało to dosyć ciekawie, ale dawało mi poczucie tego, że jestem osobą, która coś osiągnęła. Ten taki pułap w świecie, że mogę wyjeżdżać gdzieś na jakieś wakacje, mam samochód, tu na imprezie gram pierwsze skrzypce i dobrze się bawię. Ktoś z boku by popatrzył i powiedziałby, jaki jest fajny. Rzeczywiście tak było, tylko że ta fajność kończyła się w pewnym momencie. Nie, nie kończyła się następnego dnia rano, gdzie patrzyłem w lustro i widziałem tak naprawdę efekty tego wszystkiego, że to jest krótkotrwałe, że to przynosi mi szczęście na chwilę, nie mogę na tym nic zbudować ani nic oprzeć.

Kasia Supeł-Zaboklicka: A może chciałeś czegoś jeszcze, ta impreza to za mało.

Wojtek: Chciałem mieć więcej i więcej. Byłem w takim trybie, że cały czas szukałem, ale te rzeczy, można powiedzieć, z tego świata, w sensie czysto materialne, nie dawały mi ukojenia. Gdzieś po drodze był zawsze Bóg w moim życiu, bo była modlitwa. Było jakieś wołanie o to, żeby odmieniło się moje życie. Już później nawet nastał taki moment, że ta modlitwa była coraz większa, bo zacząłem dostrzegać, że w tej mojej gonitwie nie dostrzegam radości, że to, tak jak powiedziałem wcześniej, przynosi mi później jakiś smutek. Patrzę w lustro i mówię: „Wojtek, nie jesteś tak naprawdę szczęśliwy. Masz to wszystko, gdzie inni by powiedzieli, że dobrze masz, ale to jest taka zewnętrzna powłoka”.

Kasia Supeł-Zaboklicka: Więcej chciałeś?

Wojtek: Pragnąłem chyba wewnętrznego pokoju, czegoś, co sprawiałoby mi radość w życiu. Sam nie wiem. Może to takie odwieczne pragnienie, czy coś, co miałem złożone dawno w sercu podświadomie i chciało się wydostać na zewnątrz. Od dłuższego czasu wołałem do Pana Boga w tym okresie, że ja nie chcę tak żyć, że ja nie chcę mojego imienia. Uczepiłem się jednego fragmentu w Słowie Bożym. „Dałem ci kamyk, biały kamyk, na którym będzie nowe imię” i ja tak modliłem się o nowe imię od Pana Boga, żeby dał mi nowe imię, nowe życie. Dosyć długo to trwało, 1,5 roku, byłem w takim trybie ciągłego wołania i to był niełatwy okres w moim życiu. Chodziłem do kościoła, nie korzystałem z sakramentów, moja spowiedź wyglądała jak formuła jakaś. W niedzielę poszedłem do spowiedzi przyjąć Eucharystię, a w poniedziałek zaczynałem od nowa swoje stare życie, czyli to było takie usprawiedliwienie i ciągłe oszukiwanie samego siebie. Tak naprawdę nazwałbym to obłudą i nic z tego nie wypływało. W tym okresie nie miałem jakiejś większej wiedzy na temat Boga, nie znałem Go, nie czytałem słowa. Moją religijność wyniosłem ze szkoły podstawowej albo z tego co przekazali rodzice, czyli forma pacierza i to wszystko. Tak wyglądało to w moim życiu. Nie znałem Ducha Świętego. Nie znałem Jezusa. Wiedziałem, że On jest, ale myślę, że nie miałem relacji i to było chyba kluczem w tym.

Zobacz więcej: