„Cóż to jest prawda?” – pytał Piłat Chrystusa dwa tysiące lat temu. Ks. Robert Wielądek, Misjonarz Miłosierdzia, w rozmowie z Marcinem Tafejko, próbował odpowiedzieć na to pytanie. Kapłan starał się w niej także pokazać relację prawdy do miłości. Dzisiaj, kiedy w imię miłości usprawiedliwia się wszystko, ks. Wielądek wyjaśnia, że prawdziwa miłość musi opierać się na prawdzie.

Istota prawdy

„Trudno jest odpowiedzieć na pytanie o istotę prawdy, w świecie, w którym żyjemy – mówi ks. Wielądek – kiedy próbuje się nam dowodzić, że nie ma obiektywnej prawdy. Tymczasem klasyczna definicja mówi, że prawda to zgodność opisu z rzeczywistością”. Kapłan dodaje jednak, że sprawa nie jest tak prosta, kiedy neguje się samą rzeczywistość i Boga, jej Stwórcę. To odcięcie się właśnie od źródła prawdy, od braku wspólnego rozumienia fundamentalnych spraw, prowadzi do sytuacji konfliktów i braku porozumienia w dialogu.

Istota miłości

Na pytanie o miłość, ks. Wielądek przytacza słowa Soboru Watykańskiego II, według których człowiek „nie może odnaleźć się w pełni inaczej jak tylko przez bezinteresowny dar z siebie samego” (Gaudium et spes , 24). Kocham wtedy, gdy funkcjonuję jako dar, kiedy istnieję dla drugiego, którego kocham. Tymczasem dzisiaj pod słowo „miłość” wkłada się wszystko łącznie z pożądliwością, postawami egoistycznymi. I tutaj więc, brak uporządkowania pewnych podstawowych pojęć, prowadzi do kryzysów w relacjach.

Relacja miłości do prawdy

Miłość i prawda to rzeczywistości nie tylko nie będące ze sobą w konflikcie, ale wręcz przeciwnie, nie mogące bez siebie istnieć. Jeśli mówimy prawdę bez miłości, to możemy taką prawdą zabić, a jeśli przyznajemy się do miłości bez prawdy, to tkwimy w fałszu. Prawdziwa miłość musi być oparta na prawdzie. Tego naucza nas Chrystus: „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (J 8,32).

Nieraz się zdarza, że ktoś usprawiedliwia swoje okrutne słowa argumentem: „przecież mówiłem prawdę”. Tymczasem prawda jest jak nóż. Można nią ukroić chleb dla kogoś, jak i zrobić komuś krzywdę. Dlatego prawda potrzebuje miłości.

Jest w nas pokusa, aby osądzać innych, widzieć w nich braki, które faktycznie mają. Przykazanie miłości głosi jednak, że mamy miłować bliźnich jak siebie samych. W pierwszym rzędzie potrzebujemy więc poznania siebie, własnej grzeszności, aby następnie móc z wyrozumiałością patrzeć na innych. Poznanie siebie rodzi pokorę, a ta skutkuje delikatnością wobec drugiego. Ktoś, kto nie ma odwagi do stanięcia w prawdzie, ma tendencję do krytykowania innych. Święci, przybliżając się do źródła prawdy i miłości, dostrzegali bardziej od innych swoją świętość. Mówiąc inaczej: potrzeba nam mikroskopu dla siebie i lunety dla drugich.

Prawda pochodząca od Boga może być trudna, ale mówi On ją nam nie dlatego, żeby nas odrzucić, ale dlatego że nas kocha. Mostem dla prawdy jest miłość. Czasami ukrywamy naszą wrogość do innych właśnie za hasłem „dążenie do prawdy”. Nie chodzi natomiast o to, by kogoś zniszczyć. Musimy więc badać swoją motywację, kiedy mówimy prawdę. Czy kochamy kogoś, czy też chcemy wywyższyć siebie kosztem innych. Zwracajmy uwagę, na ile ta prawda jest w tym momencie dla nich do przyjęcia.

Chcąc poznać, czym jest miłość, musimy patrzeć na Jezusa Chrystusa, który nigdy mnie nie przekreśla i nie przestaje o mnie walczyć, chociaż ja nieraz się poddaję i odrzucam Jego miłość. Miłość Boża jest darmowa. Nie trzeba na nią zasłużyć, chociaż my często chcemy wykazywać się i zasługiwać na miłość. Co więcej, Jezus Chrystus pokazuje nam na przykładzie krzyża, że miłość zawsze wiąże się z cierpieniem. To dzisiejszy świat próbuje nas przekonać do czegoś innego, przedstawiając nam cukierkową wizję miłości. W rzeczywistości jednak takie spojrzenie prowadzi nas jedynie do rozczarowań. Poza tym, choć prawdą jest, że nie ma miłości bez krzyża, tak i prawdą jest, że krzyża bez miłości nie poniesiemy.

Zobacz więcej:

Zachęcamy też do lektury:

Ks. prof. Jacek Grzybowski o nauczaniu Jana Pawła II o narodzie i społeczeństwie